Karklingels en Karklingelinnekes,

As ge òp de vurkânt van ‘t kaerkbuukske kiekt, dan zet ‘iën beeld’ mieër as dūzend weurd”. Vanuut òw positie ziede iets wat òw waorhejd is, mar wannieër ge ut van d’n ândere kânt bekiekt geft ut en neeje waorhejd. Enne waorhejd die ânders kan zien dan den van en ânder. Ge kiekt en ziet allebei iets ânders, zònder dat iets goēd of fout is.

Op enne mojje zòmmeraovend kiēk ik wel es nor baove. En daor is veul te ziēn. Vur d’n ieëne is ut enne práchtige hemel vol sterre, d’n ânder kiekt allieën nor de knipperende lempkes van en vliegtuūg, en wer enne ândere vräögt zich áf hoe ut d’r uut zeuj ziēn òp de maon.

Wat as ge òp de maon zud staon? Dan zien weej hier òp aarde ònzichtbaar klaen. Ik bin nie mér ik, mar ik bin en dieël geworre van Aostrum, dat ok al láng nie mér te ziēn is. Zoeë wert Aostrum en ònderdieël van Limburg en dat dan wér van Nederland. Daormit wert alles zó klaen dat details nie mér zichtbaar zien. Landsgrenzen zien d’r nie mér. En waereldrampe en oeërlog lieke d’r noeëts te zien gewist.

As ge òw tillefoeën uut de tes halt van òw astronautepák en en iengezoomde foto mákt, dan kunde Aostrum net wér zien ligge. Ge kunt nie zó wied ienzoome dat ge de meense ziet, mar wel ut dörp.

Òs lândsgrenze gaeve án wat ònderdieël is van Aostrum, Lull en d’n Boshuuze. Den drie-ieënhejd wor weej òs mit verboonde vule. Waorvan weej viēnde dat ut de mojste plek is wor ge kunt woeëne. Wor weej ien òs gemaenscháp lief en leed daele. Wor weej same voetballe, meziek make, gón uutaete en òs kiender nó schól brenge. En wor weej dees daag de vastelaovend vieëre. Weej bekiēke ut laeve efkes van enne ândere kânt. De wasmând blieft en paar daag staon, en allieën de was die ge snel nuuëdeg het, het ut geluk dat ut gewâsse mugt wörre. En de rest van de was mot mar efkes waachte.

Ovver en paar daag staon we wér mit twieë vuut án de groond en bekiēke weej alles wér vanuut òs dagelekse perspectief. Weej kiēke terug òp de mojje vastelaovesdaag wor we ut laeve gevieërd hebbe. Mit leuke foto’s, gekke filmpkes en schitterende herinneringe kunne we d’r wér tiggenan tot de volgende vastelaovend.

En örges de kòmmende zòmmer kiēk ik òngetwiefeld wér es nor baove. Ik kiēk dan nog en bietje wieër dan de maon, waor ik hieël veul sterre zie, ik daenk wel dūzend. En die zien zó wied weg.. Sommige sterre zien d’r zelfs al nie mér. Fascinieërend hoe ut kan dat sommige sterre al gevalle zien, mar dat ut licht dat ze hebbe laote schiene nog âltied ònderweg is nor òs. Ut kan nog honderde jaore dure vurdat we ze echt nie mér kunne ziēn. En dat brengt meej beej en ânder sort sterre. Namelek meense, femilie, teamgenote of kámmeräöj, die weej hier um òs hin hebbe gehad, mar die d’r now nie mér zien. Ovver en ster zegge we dat die gevalle is, mar hier zeg ik liever dat ze òs òntvalle zien. Mar dat betaekent nie dat we ze nie mér kunne ziēn. Ok van hun is ut licht nog âltied ònderweg en kunne we ze blieve ziēn.

Begin fibberwarie keek ik beej òs ien de keuke nor de vensterbaank, de plek wor weej kártjes ner zette die we gekrege hebbe. Dees 5 kártjes vörmde en biezoondere realiteit die meej an ut daenke het gezet.

Ien willekeurige volgorde ner gezet zaag ik as urste de uutnuuëdeging vur de receptie van òs aege jeugdkwartet. D’r stoond ok de rouwkaart van Jos Pijnappels, òs ovverbuurvrow die òp 75-jäörege laeftied was ovverleeje. Vlak daornaeve ut geboortekártje van Niene Verheijen (van òs raodslid Bram). En toen de uutnuuëdeging vur en kienderfieësje van en klasgenootje van òzze Juup. Ut liet meej nog már wér es ienzien dat dit ut laeve is, wor dit sort gebeurtenisse òngepland same kòmme. Ut kan moj zien, már ok hárd. Gezellig en soms rauw. Terug nor ut hier en now. Ik stel vur dat weej de kòmmende daag moj en gezellig gón make. Want vur ge ut wet kan ut laeve wér hard en rauw zien. Geniet van de kòmmende daag. Same mojje momente belaeve, hard mitzinge mit de meziek, dânse mit òw kiender, mit enne kater ien de kaerk zitte, geniete van ut laeve en proeëste òp ut laeve. Már vurral beseffe dat wat weej same hebbe iets mojs is wat weej van òs laeve nie wille misse. En of dat dan binne de lândsgrenze is van Aostrum, Lull en d’n Boshuuze, of nie. Dat mákt niks uut. Vier òwwe vastelaovend zoeëas geej dat gaer doet.

En vur de òplettende luusteraars.. Dat viefde kártje… Dat was ut bidpreentje van Tom Arts waordur ik de 1000 sterre wér bekiēk. Tom is ok en ster die òs òntvalle is en waorvan ut licht nog honderde jaore zichtbaar blieft. Bizar hoe 1 december enne dág wört den ge noeëts mér zud vergaete. Mit enne laeftied waormit ge méschien pas òp de helft hoeft te zien is Tom d’r plotseling al nie mér. Ik kan meej zoeë vurstelle dat d’r smaerges beej ut weggaon iets gezeed is as: Veul plezier en tot strakes. Már tot strakes is d’r nie mér. Mit diezelfde leuke foto’s, gekke filmpkes en schitterende herinneringe kunne weej dizze prácht kél, ceremoniemaester, prins en kámmeraod nog âltied bliēve ziēn.

Dur Tom, mar ok zeker ândere die òs òntvalle zien, te bliēve benoeme en án ze te daenke, hâlde weej ze ien laeve as ieën van de 1000 sterre: Want dat iene plekske ien d’n tied, dat rake ze noeëts mér kwiet, en ze zulle vur âltied, vur òs bliēve bestaon.

Vastelaovend same