Hommes Vorst Bart
Karklingels en Karklingelinnekes,
As ge òp de vurkânt van ‘t kaerkbuukske kiekt, dan zet ‘iën beeld’ mieër as dūzend weurd”. Vanuut òw positie ziede iets wat òw waorhejd is, mar wannieër ge ut van d’n ândere kânt bekiekt geft ut en neeje waorhejd. Enne waorhejd die ânders kan zien dan den van en ânder. Ge kiekt en ziet allebei iets ânders, zònder dat iets goēd of fout is.
Op enne mojje zòmmeraovend kiēk ik wel es nor baove. En daor is veul te ziēn. Vur d’n ieëne is ut enne práchtige hemel vol sterre, d’n ânder kiekt allieën nor de knipperende lempkes van en vliegtuūg, en wer enne ândere vräögt zich áf hoe ut d’r uut zeuj ziēn òp de maon.
Wat as ge òp de maon zud staon? Dan zien weej hier òp aarde ònzichtbaar klaen. Ik bin nie mér ik, mar ik bin en dieël geworre van Aostrum, dat ok al láng nie mér te ziēn is. Zoeë wert Aostrum en ònderdieël van Limburg en dat dan wér van Nederland. Daormit wert alles zó klaen dat details nie mér zichtbaar zien. Landsgrenzen zien d’r nie mér. En waereldrampe en oeërlog lieke d’r noeëts te zien gewist.
As ge òw tillefoeën uut de tes halt van òw astronautepák en en iengezoomde foto mákt, dan kunde Aostrum net wér zien ligge. Ge kunt nie zó wied ienzoome dat ge de meense ziet, mar wel ut dörp.
Òs lândsgrenze gaeve án wat ònderdieël is van Aostrum, Lull en d’n Boshuuze. Den drie-ieënhejd wor weej òs mit verboonde vule. Waorvan weej viēnde dat ut de mojste plek is wor ge kunt woeëne. Wor weej ien òs gemaenscháp lief en leed daele. Wor weej same voetballe, meziek make, gón uutaete en òs kiender nó schól brenge. En wor weej dees daag de vastelaovend vieëre. Weej bekiēke ut laeve efkes van enne ândere kânt. De wasmând blieft en paar daag staon, en allieën de was die ge snel nuuëdeg het, het ut geluk dat ut gewâsse mugt wörre. En de rest van de was mot mar efkes waachte.
Ovver en paar daag staon we wér mit twieë vuut án de groond en bekiēke weej alles wér vanuut òs dagelekse perspectief. Weej kiēke terug òp de mojje vastelaovesdaag wor we ut laeve gevieërd hebbe. Mit leuke foto’s, gekke filmpkes en schitterende herinneringe kunne we d’r wér tiggenan tot de volgende vastelaovend.
En örges de kòmmende zòmmer kiēk ik òngetwiefeld wér es nor baove. Ik kiēk dan nog en bietje wieër dan de maon, waor ik hieël veul sterre zie, ik daenk wel dūzend. En die zien zó wied weg.. Sommige sterre zien d’r zelfs al nie mér. Fascinieërend hoe ut kan dat sommige sterre al gevalle zien, mar dat ut licht dat ze hebbe laote schiene nog âltied ònderweg is nor òs. Ut kan nog honderde jaore dure vurdat we ze echt nie mér kunne ziēn. En dat brengt meej beej en ânder sort sterre. Namelek meense, femilie, teamgenote of kámmeräöj, die weej hier um òs hin hebbe gehad, mar die d’r now nie mér zien. Ovver en ster zegge we dat die gevalle is, mar hier zeg ik liever dat ze òs òntvalle zien. Mar dat betaekent nie dat we ze nie mér kunne ziēn. Ok van hun is ut licht nog âltied ònderweg en kunne we ze blieve ziēn.
Begin fibberwarie keek ik beej òs ien de keuke nor de vensterbaank, de plek wor weej kártjes ner zette die we gekrege hebbe. Dees 5 kártjes vörmde en biezoondere realiteit die meej an ut daenke het gezet.
KLIK HIER VOOR DE HELE TOESPRAAK
